Ο Γιώργος Σκούρτης στο νέο του μυθιστόρημα μας παρουσιάζει έναν σίριαλ κίλερ που δραστηριοποιείται στο χώρο του βιβλίου. Πρόκειται για έναν φιλόλογο, που αποφασίζει να καθαρίσει το χώρο (που έχει καταντήσει μια βρωμερή αγορά του βιβλίου όπου έχουν χαθεί οι πραγματικές αξίες μιας ρηξικέλευθης λογοτεχνίας) από αυτούς που κρατάνε τη ρομφαία των συμφερόντων, οι οποίοι και πολεμούν εκείνους που τολμούν να αντιταχθούν στις κλίκες.Ο κεντρικός μας ήρωας είναι ένας απλός, καθημερινός άνθρωπος που αντιδρά στο λογοτεχνικό κατεστημένο, είτε εξαιτίας του ότι έχει υιοθετήσει το ρόλο του τιμωρού που στόχος του είναι να απαλλάξει τη χώρα από κάποιους άχρηστους όπως τους ονομάζει ο ίδιος, οι οποίοι έχουν οδηγήσει τη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία στον πάτο του πηγαδιού, είτε για λόγους εκδίκησης, λόγω του ότι κανένας εκδοτικός οίκος δεν εξέδωσε το δικό του πόνημα. Ακολουθεί τον παρακάτω συλλογισμό: Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να γράψεις κάτι που αξίζει, τότε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί.
Με μια ημερολογιακού τύπου επιστολή παρουσιάζει την ομολογία του για την διάπραξη οκτώ φόνων και απευθύνεται σε έναν συγκεκριμένο αδιάφθορο αστυνομικό, τον αστυνόμο Μπάτσο (χαρακτηριστική η ονοματοθεσία στο βιβλίο αυτό), ο οποίος έχει μια ιδιαιτερότητα: το κινητό του χτυπάει με τη μελωδία από τα Στρουμφάκια για να νευριάζει και να βρίσκεται σε ετοιμότητα.
Το βιβλίο κάνει αναφορά σε θέματα τρομοκρατίας (αφού κι ο ήρωάς του είναι ένας μίνι τρομοκράτης), αλλά και στους πρόσφατους πολέμους της Αμερικής, ενώ κατακεραυνώνει τους κριτικούς από τον χώρο των βιβλίων και καταφέρεται εναντίον της τηλεόρασης.
Η γλώσσα είναι ωμή, ζωντανή, προφορική και οι περιγραφές παραστατικές, ενώ ενσωματώνει σε πολλά σημεία αυτούσιους τους διαλόγους του θύτη με τα θύματα, γεγονός που δίνει περισσότερη ζωντάνια και παραστατικότητα στο έργο. Το Μανιφέστο είναι γραμμένο ευρηματικά, και παρόλο που ξέρουμε εξαρχής τον δολοφόνο, έχει ένα όχι και τόσο αναμενόμενο φινάλε. Αποτελεί ένα καλό καλοκαιρινό ανάγνωσμα που διαβάζεται εύκολα.
